18,8% rodzin w Polsce to rodziny, w których jeden z rodziców samodzielnie wychowuje jedno lub więcej dzieci. Ponad 95% tej grupy to kobiety. Kim są? Czy nadal inni postrzegają je przez pryzmat stereotypu „samotnej matki”, porzuconej przez partnera, nieszczęśliwej, pozbawionej pomocy, czy przez pryzmat „samodzielnej mamy”, która odznacza się samodzielnością, zaradnością i wszechstronnością, a może przez pryzmat „kombinującej mamy”, która jest sama, albo quasi sama, ze względu na dostępne świadczenia społeczne? Jak same siebie postrzegają? Czy samotne wychowywanie dzieci jest czymś na czym buduje się tożsamość i wspólnotę doświadczeń, czy tylko jednym z elementów charakterystyki sytuacji życiowej bez znaczenia dla własnej tożsamości? Czego od innych, w tym od marek potrzebują solomatki i czy faktycznie im to dziś oferujemy?