W świecie polikryzysu i wypalenia aktywistycznego obserwujemy zwrot ku komfortowi, który – poza wygodą – oznacza stan pełnego zaopiekowania psychicznego i fizycznego. Czy dominacja paradygmatu komfortu to koniec buntowniczości? A może to właśnie komfort jest jedną z nowych strategii oporu? Udowodnię, że bezpruderyjne podejście do hajsu i transakcyjności może być emancypacją nowej rebelskości. A subwersywne manifestowanie płaczu, który staje się cool (choćby trend na crying make-up) przykładem sprzeciwu wobec rzeczywistości. I że te nowe trendy można (i należy) mieć na uwadze tworząc wyróżniające się, odważne marki. Zmieniły się estetyki buntu, których marketing wciąż nie ogarnął, przez co straciliśmy możliwość wykorzystania jednego z najbardziej śmiałych i młodych w duchu archetypów. Będę przekonywać, że – chcą aktywować konsumencką niezgodę na status quo czy obiecywać dziką wolność – czas postawić na labilną i bezwstydną soft rebelkę, zamiast wciąż posługiwać się figurą gniewnego buntownika mknącego na barykady z irokezem i paskiem z ćwiekami.